Nigdy nie lubiłem muzyki jazzowej, ponieważ muzyka jazzowa nie rozwiązuje. Ale pewnej nocy byłem poza teatrem Bagdad w Portland, kiedy zobaczyłem mężczyznę grającego na saksofonie. Stałem tam przez piętnaście minut, a on nigdy nie otworzył oczami. Po tym, jak lubiłem muzykę jazzową. To tak, jakby pokazali ci drogę. Kiedyś nie lubiłem Boga, ponieważ Bóg nie rozwiązał. Ale to było zanim to się wydarzyło.
(I never liked jazz music because jazz music doesn't resolve. But I was outside the Bagdad Theater in Portland one night when I saw a man playing the saxophone. I stood there for fifteen minutes, and he never opened his eyes.After that I liked jazz music.Sometimes you have to watch somebody love something before you can love it yourself. It is as if they are showing you the way.I used to not like God because God didn't resolve. But that was before any of this happened.)
W tym fragmencie „Blue Like Jazz” Donalda Millera autor dzieli swoją transformację dotyczącą muzyki jazzowej. Początkowo nie lubił jazzu z powodu braku rozwiązania, ale jego perspektywa zmieniła się po tym, jak był świadkiem mężczyzny grającego na saksofonie poza teatrem Bagdad. Gdy zauważył pasję muzyka, zaczął doceniać jazz, zdając sobie sprawę, że czasami miłości do czegoś można nauczyć w entuzjazmie innej osoby.
Następnie Miller przyciąga równolegle do swojej duchowej podróży, przyznając, że kiedyś żył podobne uczucia wobec Boga, wierząc Bogu również nie było rozwiązania. Jednak ten punkt widzenia zmienił się po znaczących wydarzeniach w jego życiu. Jego refleksje sugerują, że zrozumienie i miłość można kultywować, świadkiem oddania innych, czy to na muzykę, czy duchowość.