Nie lubię być dudniącym, lubię być niewidoczny.
(I don't like being rumbled, I like to be invisible.)
Cytat odzwierciedla chęć anonimowości i dyskomfortu związanego z odsłonięciem. Głośnik wyraża preferencję do wtopienia w tło, a nie zwracanie uwagi na siebie. Ten sentyment sugeruje walkę ze strachem przed osądem lub kontrolą od innych, co może prowadzić do poczucia wrażliwości. Takie uczucia są powszechne u osób, które czują się bardziej komfortowo, obserwując, niż być w centrum uwagi.
Ta idea chęci bycia niewidocznym wiąże się z szerszymi tematami tożsamości i postrzegania siebie. W kontekście „Engleby” Sebastiana Faulsa może zilustrować wewnętrzny konflikt bohatera i złożoność interakcji społecznych. Pragnienie ucieczki od presji widoczności i związanych z nimi oczekiwań może rezonować z wieloma czytelnikami, którzy zmagają się z podobnymi uczuciami w swoim życiu.