W „Engleby” Sebastian Faulks przedstawia postać, która znajduje się w samotności, sytuacji, której nie wybrał aktywnie. Z czasem dostosował się do tej samotności, która ukształtowała jego perspektywę i tożsamość. Ta akceptacja podkreśla złożony związek między osobistymi wyborami a okolicznościami sytuacyjnymi.

Cytat odzwierciedla głębszy temat powieści: eksplorację życia wewnętrznego i czynniki zewnętrzne, które przyczyniają się do poczucia izolacji. Sugeruje to, że chociaż życie może prowadzić do nieoczekiwanych ścieżek, jednostki często przyzwyczajają się do swoich okoliczności, nawet jeśli początkowo czują się porzuceni lub samotni.