Nie zastanawiam się już, co powiem Bogu, kiedy pójdę do nieba, kiedy siedzimy na krzesłach pod drzewem, poza miastem ........ Powiem te rzeczy Bogu, a on się rozśmieszy, myślę, że przypomni mi o częściach, o których zapomniałem, części, które były jego ulubionym. Siedzimy i zapamiętamy moją historię razem, a potem stanie, obem ramionami i powie: „Dobra zrobiona” i że lubi moją historię. A moja dusza nie będzie już spragniona. W końcu odwróci się i pójdziemy w kierunku miasta, miasta, które przemówiłby do miasta zbudowanego w miejscu, w którym kiedyś było nic.
(I don't wonder anymore what I'll tell God when I go to heaven when we sit in the chairs under the tree, outside the city........I'll tell these things to God, and he'll laugh, I think and he'll remind me of the parts I forgot, the parts that were his favorite. We'll sit and remember my story together, and then he'll stand and put his arms around me and say, "well done," and that he liked my story. And my soul won't be thirsty anymore. Finally he'll turn and we'll walk toward the city, a city he will have spoken into existence a city built in a place where once there'd been nothing.)
W tym fragmencie autor zastanawia się nad rozmową, którą wyobraża sobie z Bogiem w Niebie. Przewiduje spokojne miejsce, w którym siedzą pod drzewem, dzieląc się historiami i wspomnieniami ze swojego życia. Oczekuje, że Bóg podkreśli szczególne momenty, które mógł przeoczyć, wzmacniając ideę, że każde doświadczenie ma znaczenie. Ta intymna wymiana przedstawia poczucie połączenia i zrozumienia między autorem a boską.
Sentyment kończy się pocieszającym potwierdzeniem Boga, który wyraża zgodę na historię życia autora. To uspokojenie prowadzi do głębokiego poczucia spełnienia i zadowolenia, symbolizowanego gaszeniem pragnienia jego duszy. Scena kończy się, gdy obaj wyruszają w podróż w kierunku nowo utworzonego miasta, ucieleśniającą nadzieję, odkupienie i obietnicę nowych początków. Te obrazy wywołują uczucie pokoju i ciągłości w celu wykraczania poza życie.