W tym fragmencie autor zastanawia się nad rozmową, którą wyobraża sobie z Bogiem w Niebie. Przewiduje spokojne miejsce, w którym siedzą pod drzewem, dzieląc się historiami i wspomnieniami ze swojego życia. Oczekuje, że Bóg podkreśli szczególne momenty, które mógł przeoczyć, wzmacniając ideę, że każde doświadczenie ma znaczenie. Ta intymna wymiana przedstawia poczucie połączenia i zrozumienia między autorem a boską.

Sentyment kończy się pocieszającym potwierdzeniem Boga, który wyraża zgodę na historię życia autora. To uspokojenie prowadzi do głębokiego poczucia spełnienia i zadowolenia, symbolizowanego gaszeniem pragnienia jego duszy. Scena kończy się, gdy obaj wyruszają w podróż w kierunku nowo utworzonego miasta, ucieleśniającą nadzieję, odkupienie i obietnicę nowych początków. Te obrazy wywołują uczucie pokoju i ciągłości w celu wykraczania poza życie.