W każdym razie były to głębokie uprzedzenia ludzkie. Ludzie do znalezienia centralnego dowództwa w każdej organizacji. Państwa miały rządy. Korporacje miały dyrektorów generalnych. Szkoły miały dyrektorzy. Armie miały generałów. Ludzie miały tendencję do wierzenia, że bez centralnego dowództwa chaosu przytłoczy organizację i nic nie można osiągnąć.
(In any case, this was a deep human prejudice. Human beings to find a central command in any organization. States had governments. Corporations had CEOs. Schools had principals. Armies had generals. Human beings tended to believe that without central command, chaos would overwhelm the organization and nothing significant could be accomplished.)
W „Precy” Michael Crichton bada wewnętrzną ludzką potrzebę władzy centralnej w różnych organizacjach. Twierdzi, że społeczeństwa naturalnie ustanawiają przywódców, takich jak rządy dla państw i dyrektorów generalnych korporacji, wierząc, że to centralne dowództwo jest niezbędne do utrzymania porządku i osiągnięcia celów. To przekonanie wynika z głęboko zakorzenionych uprzedzeń, że bez takiego przywództwa nastąpiłby chaos, utrudniając postęp i skuteczność.
Obserwacje Crichtona podkreślają tendencję ludzi do poszukiwania ustrukturyzowanych hierarchii, uznając, że scentralizowana kontrola jest często postrzegana jako kluczowa dla stabilności. Poleganie na autorytatywnych postaci odzwierciedla chęć narzucania organizacji w obliczu złożoności, podkreślając, że unikanie chaosu jest podstawowym aspektem zachowań organizacyjnych ludzkich.