Jest jeden problem z całą wiedzą psychologiczną - nikt nie może go zastosować do siebie. Ludzie mogą być niezwykle bystrzy co do niedociągnięć swoich przyjaciół, małżonków, dzieci. Ale w ogóle nie mają wglądu w siebie. Ci sami ludzie, którzy mają zimne oczy na temat otaczającego ich świata, nie mają nic poza fantazjami o sobie. Wiedza psychologiczna nie działa, jeśli patrzysz w lustro. Ten dziwny fakt jest, o ile mi wiadomo, jest niewyjaśniony.
(There's one problem with all psychological knowledge - nobody can apply it to themselves. People can be incredibly astute about the shortcomings of their friends, spouses, children. But they have no insight into themselves at all. The same people who are coldly clear-eyed about the world around them have nothing but fantasies about themselves. Psychological knowledge doesn't work if you look in a mirror. This bizarre fact is, as far as I know, unexplained.)
W „Prey” Michaela Crichtona autor bada paradoks w porozumieniu psychologicznym: ludzie często mogą analizować zachowania i wady innych z wielką jasnością, ale starają się dokładnie ocenić własne. Ta rozbieżność podkreśla nieodłączne ograniczenie w stosowaniu w sobie wiedzy psychologicznej, co doprowadziło do braku samoświadomości pomimo bystrych obserwacji otaczającego świata. Wydaje się, że jednostki mają zniekształcone postrzeganie siebie, tworząc fantazje, a nie prawdziwy obraz siebie.
Zjawisko to rodzi intrygujące pytania dotyczące natury autorefleksji i wglądu. Crichton zwraca uwagę, że te same osoby, które mogą wyrazić niedociągnięcia bliskich, są oślepione na własne problemy. Ta intrygująca sprzeczność pozostaje w dużej mierze niewyjaśniona, stanowiąc fascynujące wyzwanie dla dziedziny psychologii i naszego zrozumienia postrzegania siebie.