W czarującym królestwie DiMordene w Lothlórien obecność mężczyzn jest rzadka, a niewielu zobaczyło jego wieczne i promienne piękno. Ziemia jest przedstawiana jako mistyczne miejsce często ukryte przed śmiertelnymi oczami, gdzie światło przetrwa genialnie, symbolizując niemal boski blasku. Ten werset podkreśla cudowną i eteryczną jakość Lothlórien, zachęcając czytelników do doceniania jej magii.

Wiersz składa również hołd Galadriela, królowej elfa, którego studia jest źródłem jasności i czystości. Jej biała gwiazda reprezentuje nadzieję i wskazówki, podczas gdy nietknięte piękno ziemi oznacza harmonię wykraczającą poza ludzkie doświadczenie. Ogólnie rzecz biorąc, fragment oddaje esencję Lothlórien jako sanktuarium nietkniętego przez ciemność, przedstawiając ją jako wyidealizowaną królestwo, które przekracza wyobraźnię śmiertelników.