W Paryżu wyjaśnienia występują w przewidywalnej sekwencji, bez względu na to, co jest wyjaśnione. Najpierw pojawia się wyjaśnienie w kategoriach unikalnej, romantycznej jednostki, następnie wyjaśnienie w kategoriach absolutów ideologicznych, a następnie wyjaśnienie w kategoriach daremności wszelkiego wyjaśnienia.
(In Paris explanations come in a predictable sequence, no matter what is being explained. First comes the explanation in terms of the unique, romantic individual, then the explanation in terms of ideological absolutes, and then the explanation in terms of the futility of all explanation.)
W „Paris to the Moon” Adam Gopnik zastanawia się nad tym, jak wyjaśnienia w Paryżu mają tendencję do podążania za ustalonym wzorem. Początkowo każda sytuacja jest opisana przez soczewkę unikalnych i romantycznych aspektów zaangażowanych osób. Takie podejście podkreśla osobiste historie i indywidualne doświadczenia, które rezonują z urokiem miasta.
Po tym wyjaśnienia zmieniają się w kierunku szerszych koncepcji ideologicznych, stosując bardziej abstrakcyjne ramy do zrozumienia zdarzeń lub zachowań. Wreszcie, nastąpi zwrot w kierunku bardziej nihilistycznej perspektywy, co sugeruje, że żadne wyjaśnienie nie może naprawdę obejmować złożoności życia, ostatecznie podkreślając ograniczenia zrozumienia w pięknym chaosie Paryżu.