Samotność emigrantów jest dziwna i skomplikowana, ponieważ jest nierozerwalna od poczucia wolności, ucieczki.
(The loneliness of the expatriate is of an odd and complicated kind, for it is inseparable from the feeling of being free, of having escaped.)
Doświadczenie emigrantów charakteryzuje się wyjątkową formą samotności, która przeplata się z poczuciem wolności. To uczucie wynika z opuszczenia ojczyzny i jej zwykłych wygody, tworząc paradoks, w którym samotność może być postrzegana zarówno jako uciążliwe, jak i wyzwalające. Odzwierciedla złożoność życia w obcym miejscu, w którym emocje związane z nowymi początkami jest często hartowane przez brak znajomych więzi społecznych.
W „Paris to the Moon” Adam Gopnik oddaje tę skomplikowaną emocje, podkreślając, jak emigranci delektowali się swoją niezależnością, jednocześnie zmagając się z izolacją. Akt ucieczki z poprzedniego życia przynosi nową wolność, ale wyraźnie ujawnia również pozbawienie pozostawionych połączeń. Ta dualność ustanawia bogate tło dla zrozumienia zawiłości życia emigrantów.