W książce Adama Gopnika „Paris to the Moon” rozróżnia dwa rodzaje podróżników. Pierwszym typem jest bardziej swobodny obserwator, ktoś, kto bada miejsca doceniające, aby docenić spotkania i doświadczenia, które napotykają. Ten podróżnik cieszy się podróżą bez konkretnego programu, umożliwiając spontaniczność kierowanie ich eksploracją.

Natomiast drugi podróżnik posiada jasną wizję lub cel, który dążą do osiągnięcia podczas podróży. Chociaż takie podejście może być trudniejsze, często prowadzi do głębszych spostrzeżeń i bogatszego zrozumienia miejsca docelowego. Gopnik sugeruje, że chociaż obaj podróżnicy mogą cieszyć się podróżami, ten z celowym zamiarem ostatecznie dostrzega więcej znaczenia w swoich doświadczeniach.