Istnieją dwa rodzaje podróżników. Jest ten, który zobaczy, co jest zobaczyć, i ten, który ma w głowie obraz i wychodzi, aby go osiągnąć. Pierwszy gość ma łatwiejszy czas, ale myślę, że drugi gość widzi więcej.
(There are two kinds of travelers. There is the kind who goes to see what there is to see, and the kind who has an image in his head and goes out to accomplish it. The first visitor has an easier time, but I think the second visitor sees more.)
W książce Adama Gopnika „Paris to the Moon” rozróżnia dwa rodzaje podróżników. Pierwszym typem jest bardziej swobodny obserwator, ktoś, kto bada miejsca doceniające, aby docenić spotkania i doświadczenia, które napotykają. Ten podróżnik cieszy się podróżą bez konkretnego programu, umożliwiając spontaniczność kierowanie ich eksploracją.
Natomiast drugi podróżnik posiada jasną wizję lub cel, który dążą do osiągnięcia podczas podróży. Chociaż takie podejście może być trudniejsze, często prowadzi do głębszych spostrzeżeń i bogatszego zrozumienia miejsca docelowego. Gopnik sugeruje, że chociaż obaj podróżnicy mogą cieszyć się podróżami, ten z celowym zamiarem ostatecznie dostrzega więcej znaczenia w swoich doświadczeniach.