Prasowanie było szczególnie zniżką czasem czasu. Spędziłbyś dwadzieścia minut naciskając jedną koszulę z przodu i z tyłu, rozpylając skrobię i ostrym zagniecenie, ale gdy mężczyzna domu go założył, zmarszczy się, gdy tylko zgięł się łokieć; Ponadto nie można nawet zobaczyć, czy nonszczarna koszula została wyprasowana, czy nie pod jego płaszczem.
(Ironing was a particularly galling waste of time. You'd spend twenty minutes pressing one shirt front and back, spraying starch and getting the creases sharp, but once the man of the house put it on, it would wrinkle as soon as he bent an elbow; plus, you couldn't even see whether the danged shirt was ironed or not under his suit coat.)
W „pół złamanych koni Jeannette Walls” akt prasowania jest przedstawiany jako zirytowany obowiązek. Wymaga to znacznego czasu i wysiłku, ponieważ skrupulatnie naciska koszulę, nakładając skrobię, aby osiągnąć idealne zagięcia. Pomimo tej ciężkiej pracy, w chwili, gdy noszący wkłada koszulę, szybko się pomarszczy nawet najmniejszym ruchem, podkreślając daremność zadania.
Ta frustracja jest zwiększona przez fakt, że wynik całej pracy często staje się niezauważony. Koszulka ukryta pod płaszczem garnituru, czyniąc prasowanie prawie bezcelowe. Ściany oddaje ironię poświęcenia tyle wysiłku na coś, co jest niewidzialne i bezużyteczne, dzięki czemu czytelnicy zastanawiają się nad arbitralnym charakterem niektórych zadań krajowych.