W „Enchiridion” Epictetus twierdzi, że jednostki nie są z natury uprawnione do idealnych okoliczności, takich jak posiadanie dobrego ojca. Zamiast tego podkreśla znaczenie zaakceptowania tego, co podano w życiu, uznając, że ojciec jest rolą, jaką jest przyznana, ale jakość tego ojca nie jest gwarantowana. Ta perspektywa zachęca do koncentracji na osobistej odpowiedzialności i akceptacji swojej sytuacji.

Filozofia Epiktetusa sugeruje, że uprawnienie jest iluzją; raczej należy kultywować odporność i cnotę niezależnie od okoliczności zewnętrznych. Uznając, że życie może nie zapewniać doskonałych warunków, jednostki są uprawnieni do stworzenia własnego znaczenia i rozwoju charakteru w obliczu przeciwności.