Bohater odbywa radość z wykonywania aktów życzliwości dla kogoś, na kogo troszczyła się podczas jego życia, i nadal czci jego pamięć poprzez swoje działania. Uczucie, jakie miała dla niego, zapewnia komfort i motywację, ilustrując, w jaki sposób wspomnienia mogą inspirować znaczące gesty, nawet po śmierci osoby.

Jednak uświadomienie sobie, że komfort pochodzący ze wspomnień ma swoje granice. Uhonorowanie dziedzictwa ojca przynosi jej satysfakcję, przyznaje, że same wspomnienia nie mogą jej w pełni utrzymać. Odzwierciedla to głębsze zrozumienie przejściowej natury relacji i znaczenia równoważenia wspomnienia z dążeniem do jej życia i szczęścia.