Wydaje mi się, że wadą dziennikarza uważa, że całą historię można natychmiast sprowadzić do doświadczenia: {Pierre, monter rurowy na przedmieściach Boulougne, jest typowy dla nowej klasy Chômeurs. . .} Podobnie jak wadą uczonym jest wierzyć, że całe doświadczenie można sprowadzić do historii {Nowy światowy porządek kapitalistyczny wyprodukował nową klasę Chômeurs, z których Pierre, monter rurowy, był typowym przypadkiem. . .}.
(It is, I think, the journalist's vice to believe that all history can instantly be reduced to experience: {Pierre, an out-of-work pipe fitter in the suburb of Boulougne, is typical of the new class of chômeurs . . .} just as it is the scholar's vice to believe that all experience can be reduced to history {The new world capitalist order produced a new class of chômeurs, of whom Pierre, a pipe fitter, was a typical case . . .}.)
W „Paryżu” Adama Gopnika ”bada napięcie między dziennikarzami i uczonych w zrozumieniu ludzkiego doświadczenia i historii. Sugeruje, że dziennikarze często upraszczają złożone historyczne narracje, redukując je do indywidualnych doświadczeń, co przykładem Pierre, bezrobotnego montera rur reprezentującego większe zjawisko bezrobocia we współczesnym społeczeństwie. Ta tendencja może prowadzić do płytkiej interpretacji problemów społecznych, zaniedbania misternej dynamiki. I odwrotnie, Gopnik zwraca uwagę, że uczeni mogą mylić, nadmiernie wyodrębniać indywidualne doświadczenia w szerokie trendy historyczne,...