W „Paryżu” Adama Gopnika ”bada napięcie między dziennikarzami i uczonych w zrozumieniu ludzkiego doświadczenia i historii. Sugeruje, że dziennikarze często upraszczają złożone historyczne narracje, redukując je do indywidualnych doświadczeń, co przykładem Pierre, bezrobotnego montera rur reprezentującego większe zjawisko bezrobocia we współczesnym społeczeństwie. Ta tendencja może prowadzić do płytkiej interpretacji problemów społecznych, zaniedbania misternej dynamiki. I odwrotnie, Gopnik zwraca uwagę, że uczeni mogą mylić, nadmiernie wyodrębniać indywidualne doświadczenia w szerokie trendy historyczne, z widokiem na osobiste historie, które dają głębię wydarzeniom historycznym. Ilustrując przypadek Pierre'a, Gopnik podkreśla potrzebę zrównoważenia osobistych narracji z kontekstem historycznym, opowiadając się za bardziej dopracowanym podejściem, które uznaje zarówno indywidualne doświadczenia, jak i większe ramy historyczne, które je kształtują.