Niemożliwe jest, aby James Joyce mógł wspomnieć o „talsach” w swoim piśmie, pomyślał Asher. Pewnego dnia opublikuję mój artykuł; Udowodnię, że Wake Finnegana jest pulą informacyjną opartą na systemach pamięci komputerowej, która nie istniała dopiero stulecie po erze Jamesa Joyce'a; że Joyce został podłączony do kosmicznej świadomości, z której czerpał inspirację dla całego swojego korpusu pracy. Będę sławny na zawsze.
(It's impossible that James Joyce could have mentioned "talk-tapes" in his writing, Asher thought. Someday I'm going to get my article published; I'm going to prove that Finnegan's Wake is an information pool based on computer memory systems that didn't exist until a century after James Joyce's era; that Joyce was plugged into a cosmic consciousness from which he derived the inspiration for his entire corpus of work. I'll be famous forever.)
Asher jest przekonany, że wzmianka o „gadaniach” w pracy Jamesa Joyce'a jest niemożliwa, biorąc pod uwagę harmonogram technologii. To wywołuje w nim pragnienie opublikowania artykułu, który argumentuje, że pobudka Finnegana jest połączona z nowoczesnymi systemami pamięci komputerowej, co sugeruje, że Joyce musiała wykorzystać wyższy poziom świadomości, aby stworzyć swoje literackie arcydzieła. Fantazjuje o sławie, która pochodzi z udowodnienia tej teorii.
Jego ambicja zaprezentowania tego związku ujawnia głęboki podziw dla pracy Joyce'a i obsesję na punkcie pomysłu przekraczania czasu i przestrzeni w sztuce. Asher uważa, że łącząc pisanie Joyce'a z koncepcjami, które nie zostały jeszcze wynalezione w swoim życiu, może podniecić zarówno autora, jak i siebie w świecie literackim. Aspiracja do rozpoznania i uwiecznionego przez to przełomowe odkrycie napędza jego myśli i ambicje.