Tylko z lekkim zaskoczeniem stwierdzam, że nie czytam już tyle, a raczej chwieję się, zastanawiam, uciekam jak Pascal, jak Madeline, jak Bemelmanowie, jak Lamorisse, jak moje córki. Podobnie jak Robert. Jak każdy, kto kiedykolwiek zaczął lub skończył książkę, romans lub pomieszał jedno i drugie w słodkim oczekiwaniu na jesień.
(It's only with mild surprise I find I don't so much read anymore, but rather teeter, wonder, take flight, like Pascal, like Madeline, like Bemelmans, like Lamorisse, like my daughters. Like Robert. Like anyone who has ever started or finished a book, or a love affair, or confused the two, in sweet anticipation of the fall.)
W „Paryżu według książek” Liam Callanan zastanawia się nad swoimi zmieniającymi się doświadczeniami z czytaniem. Wyraża zdziwienie, jak przeszedł od czytania w tradycyjnym sensie do bardziej dynamicznego procesu eksploracji i wyobraźni. Wzmianka o postaciach takich jak Pascal i jego córki ilustruje różnorodne inspiracje i wpływy, które płyną zarówno z literatury, jak i samego życia.
Cytat oddaje ekscytujący, ale niepewny charakter angażowania się w historie, rysując podobieństwa między czytaniem a doświadczeniami związanymi z nawiązywaniem relacji. Callanan podkreśla emocje towarzyszące zarówno podróżom literackim, jak i powiązaniom osobistym, podkreślając dreszczyk oczekiwania towarzyszący obu przedsięwzięciom.