Bardziej pocieszające jest wyobrażenie sobie, że cierpienie jest wyjątkowe i mierzyć przeciwko temu, czego nie wie, a nie przeciwko temu, co robi.
(It's somehow more comforting to imagine that one's suffering is unique, and to measure against what one doesn't know, rather than against what one does.)
Cytat z „Building Stories” Chrisa Ware'a odzwierciedla ludzką tendencję do postrzegania osobistego cierpienia jako samotnego doświadczenia. Ludzie często czują się pocieszani przekonaniem, że ich walki są wyjątkowe, co pozwala im unikać bezpośredniego porównania z bólem i wyzwaniami innych. Ta percepcja może zapewnić bufor przed poczuciem nieadekwatności lub bezradności, które mogą wynikać ze zrozumienia szerszego kontekstu cierpienia.
Ten pomysł sugeruje, że nieznane aspekty doświadczeń innych mogą sprawić, że indywidualne cierpienie wydawało się mniej uciążliwe. Kiedy ktoś mierzy ból w stosunku do tego, co jest znajome, może to prowadzić do głębszego poczucia połączenia i zrozumienia. I odwrotnie, w obliczu rzeczywistości wspólnego cierpienia może być przytłaczające, co skłoniło preferencję dla izolacji, która wiary w wyjątkową sytuację.