Życie jest krótkie, pomyślał. Sztuka lub coś nie życia, jest długie, rozciągając się niekończące się, jak betonowy robak. Płaski, biały, bez groźby dowolnym przejściem lub na nim. Tutaj stoję. Ale już nie.
(Life is short, he thought. Art, or something not life, is long, stretching out endless, like concrete worm. Flat, white, unsmoothed by any passage over or across it. Here I stand. But no longer.)
Bohater zastanawia się nad zwięzłością życia kontrastowanej z ponadczasowością sztuki. Postrzega sztukę jako stałe elementy, nieustępliwe i nietknięte, podobne do długiej, płaskiej powierzchni, która trwa w czasie. Ta metafora podkreśla poczucie trwałości w świecie, który wydaje się ulotny.
W tym momencie uznaje swoją obecność w ogromnej przestrzeni, ale jego istnienie wydaje się efemeryczne. Zdjęcia „betonowego robaka” sugerują coś, co, choć długotrwałe, nie ma żywności i gładkości wynikającej z doświadczenia lub interakcji. To wywołuje głębokie poczucie samotności wśród trwałej esencji sztuki.