Isabel zastanawia się nad dyskomfortem, który wielu ludzi odczuwa, gdy są w centrum uwagi, co sugeruje, że bycie na wystawie jest na ogół nieprzyjemne. Uznaje jednak, że istnieją wyjątki od tego sentymentu.
Niektóre osoby, takie jak aktorzy i narcyści, rozwijają się w centrum uwagi. Myśl Isabel ilustruje dwoistość ludzkiego zachowania w kierunku uwagi, podkreślając, w jaki sposób niektóre osobowości mogą go szukać, podczas gdy inni się od niej unikają.