W „Paris to the Moon” Adam Gopnik sugeruje, że brak zamiłowania lub entuzjazmu jest podstawowym aspektem krytyki sztuki. Stwierdzenie podkreśla ideę, że obiektywna analiza często wynika z krytycznej dystansu, w której ambiwalencja krytyka może prowadzić do głębszych informacji na temat dzieła sztuki. Ta perspektywa zachęca do bardziej analitycznego i przemyślanego badania sztuki, a nie tylko uznania powierzchni.

Gopnik sugeruje, że prawdziwe zaangażowanie w ART może wymagać pewnego poziomu dyskomfortu lub odłączenia. Ta krytyczna postawa pozwala krytykom oceniać i analizować dzieła artystyczne, co prowadzi do bogatszych dyskusji i interpretacji, które przekraczają proste uznanie. Uznanie ambiwalencji może zatem służyć jako katalizator znaczącego dialogu na temat sztuki i kultury.