O mój Boże, „powiedział mój mąż z westchnieniem, czytając dalej.” Pokonał trzech ludzi w nieprzytomność? Sam? Co to jest, kucając tygrys, ukryty gwałciciel? Czy lata i biegnie przez drzewki? Jak długo są jego paznokcie? Jak myślisz, jaki jest jego płyta do bicia człowieka? Czy potrzebujemy czterech facetów w domu przez cały czas? Czy potrzebujemy pięciu? Wiesz, mógłbym założyć zespół i możemy ćwiczyć tutaj.
(Oh my God," my husband said with a gasp, reading further. "He beat three men into unconsciousness? Alone? What is this, Crouching Tiger, Hidden Rapist? Does he fly and run across treetops? How long are his nails? What do you think his record for man beating is? Do we need four guys in the house at all times? Do we need five? You know, I could start a band and we could practice here.)
W humorystycznym momencie mąż autora reaguje z niedowierzaniem, gdy czyta o człowieku, który samodzielnie pokonał trzech innych mężczyzn. Jego niedowierzające pytania odzwierciedlają mieszankę troski i satyry, ponieważ wyobraża sobie wyczyny tego rzekomego wojownika. Odniesienie do „kucania tygrysa” dodaje warstwę absurdu do rozważań na temat tego, czy osoba ta posiada niezwykłe zdolności. Jego przesadne sugestie dotyczące potrzebowania większej liczby osób w zakresie bezpieczeństwa ilustrują śmieszność sytuacji.
Narracja Laurie Notaro oddaje absurdalność w życiu codziennym, wykorzystując przesadne zmartwienia męża, aby komentować dzikie historie, które napotykamy. Jego uwagi nie tylko bawią się, ale także rezonują ze sposobem, w jaki czasami reagujemy na dziwne wiadomości. Ta mieszanka humoru i satyry podkreśla umiejętności autora w refleksji nad zachowaniami społecznymi, jednocześnie zachowując lekki ton, zachęcając czytelników do śmiechu z skrajności ludzkiej wyobraźni.