W swojej książce „Gentryfikacja umysłu: świadek utraconej wyobraźni” Sarah Schulman bada, w jaki sposób gentryfikowane myślenie wpływa na interakcje społeczne. Ten sposób myślenia koncentruje się na ocenie osób na podstawie ich użyteczności i tego, co mogą zapewnić innym, skutecznie utowszechniając relacje osobiste. Rodzi pytania o wartość ludzi wykraczających poza ich przydatność w ramach kapitalistycznych.

Schulman krytykuje to podejście transakcyjne, podkreślając jego implikacje dla dynamiki społeczności i osobistych powiązań. Zmniejszając ludzi do zwykłych aktywów, perspektywa ta zmniejsza bogactwo ludzkich doświadczeń i głębię relacji interpersonalnych, ostatecznie prowadząc do utraty wyobraźni i związku w społeczeństwie.