Naszym kluczowym zadaniem, gdy w bólu lub rozpaczy nie jest pozwolenie, by kwaśne uczucia rozleciały się we wszystko, abyśmy zabarwili nasze poczucie świata. Musimy jednak również uważać, aby nie zawierać naszych uczuć, że oni oni oni oni ropią i zarażają nasze poczucie siebie. Gdzieś między tymi dwoma skrajnościami czeka życie zdrowej ekspresji, nie personalizując wszystko i nie malując świata naszymi problemami.
(Our crucial task when in pain or despair is not to let the sour feelings spill into everything, so that we stain our sense of the world. Yet we must also take care not to so contain our feelings that they fester and infect our sense of ourselves. Somewhere between these two extremes waits the life of healthy expression, not personalizing everything and not painting the world with our troubles.)
Mark Nepo podkreśla znaczenie zarządzania naszym bólem emocjonalnym i rozpaczy w zrównoważony sposób. Sugeruje, że chociaż powinniśmy unikać pozwolenia naszym negatywnym uczuciom w naszym postrzeganiu świata, musimy również upewnić się, że nie butelkujemy ich do tego stopnia, że powoduje szkodę wewnętrzną. Konieczne jest znalezienie środkowego gruntu, na którym możemy uznać nasze emocje, nie pozwalając im przytłoczyć naszego życia lub wypaczyć nasz światopogląd.
Chodzi o to, aby osiągnąć zdrowy wyraz, w którym możemy zmierzyć się z naszymi uczuciami bez personalizacji każdego negatywnego doświadczenia lub pozwalania naszym zmaganiom zdefiniować wszystko wokół nas. Ta równowaga prowadzi do bardziej satysfakcjonującego życia, w którym czcimy nasze uczucia, zachowując jasność na temat naszego miejsca na świecie. Ostatecznie chodzi o pielęgnowanie naszego zdrowia emocjonalnego i zapewnienie, że nasza perspektywa pozostaje żywa i otwarta.