Nadmierne pobłażanie jest pozbawieniem konstruktywnej uwagi, odmowy nauczania umiejętności społecznych/życiowych, odmowy nauczania samoregulacji w sytuacjach społecznych, odmowa nauczania, jak rozróżniać potrzeby od potrzeb. Pragnienia są oddawane w miejscu, w którym potrzeby są głodowane.
(Overindulgence is a deprivation of constructive attention, a refusal to teach social/life skills, a refusal to teach self-regulation in social situations, a refusal to teach how to distinguish between wants and needs. Desires are indulged at the place where needs are starved.)
W swojej książce „Konflikt nie jest nadużyciem”, Sarah Schulman podkreśla negatywny wpływ nadmiernego pobłażania na rozwój osobisty. Twierdzi, że gdy jednostki są nadmiernie oddawane, brakuje im konstruktywnej uwagi i brakuje niezbędnych nauk, które pomagają w zdobywaniu umiejętności społecznych i życiowych. To zaniedbanie prowadzi do niepowodzenia uczenia się samoregulacji, co jest kluczowe dla skutecznego nawigacji w sytuacjach społecznych.
Schulman podkreśla, że ta nadmierne pobłażanie może powodować zamieszanie między potrzebami a potrzebami. Kiedy pragnienia są konsekwentnie zaspokajane bez zaspokajania podstawowych potrzeb, utrudnia to zdolność jednostki do rozróżnienia tego, co jest naprawdę niezbędne, a co tylko pożądane. Zatem książka krytykuje pojęcie odpustu i jej konsekwencji dla rozwoju osobistego i odpowiedzialności w społecznościach.