Rodzice rzadko puszczali swoje dzieci, więc dzieci puścili je. Idą dalej. Odchodzą. Chwile, które je definiowały - zatwierdzenie matki, skinienie ojca - są objęte chwilami ich własnych osiągnięć. Dopiero znacznie później, gdy skóra opada i serce osłabia, dzieci rozumieją; Ich historie i wszystkie ich osiągnięcia siedzą na szczycie historii ich matek i ojców, kamienie na kamienie, pod wodami ich życia
(Parents rarely let go of their children, so children let go of them. They move on. They move away. The moments that used to define them - a mother's approval, a father's nod - are covered by moments of their own accomplishments. It is not until much later, as the skin sags and the heart weakens, that children understand; their stories, and all their accomplishments, sit atop the stories of their mothers and fathers, stones upon stones, beneath the waters of their lives)
W podróży życia rodzice często starają się uwolnić swoje dzieci w miarę wzrostu, prowadząc dzieci do ostatecznie oderwania się. Gdy ustalają swoją niezależność, dzieci priorytetują własne osiągnięcia w sprawie walidacji, których kiedyś szukali od rodziców. To przejście stanowi zmianę w ich skupieniu, ponieważ zaczynają szukać spełnienia w swoim życiu, a nie w aprobaty rodzicielskiej.
Wiele później, gdy starzeją się i stają w obliczu nieuniknionej rzeczywistości życia, dzieci zdają sobie sprawę, że ich sukcesy są zbudowane na podstawach określonych przez ich rodziców. Te relacje i ofiary stanowią podstawowe wsparcie dla ich osobistych podróży. Metafora opowieści leżących pod powierzchnią służy im, że ich osiągnięcia są wewnętrznie powiązane z miłością i wysiłkami ich matek i ojców, stanowiąc istotną część ich własnych narracji.
