Paryżanie uważają, że są lepsi od urodzenia, nie wierzą, jak Amerykanie, że są niewrażliwi przez prawo.
(Parisians believe they are superior by birth, they do not believe, as Americans do, that they are invulnerable by right.)
W „Paris to the Moon” Adam Gopnik bada wyjątkowy sposób myślenia Paryżan, którzy mają silną wiarę w swoją nieodłączną wyższość. Ta perspektywa gwałtownie kontrastuje z amerykańską wiarą w niepoprawność i uprawnienia. Paryżanie postrzegają siebie jako posiadające pewien prestiż, który pochodzi z ich kultury, historii i stylu życia, zamiast wierzyć, że takie cechy są prawami powszechnymi. Ta różnica kulturowa podkreśla wyraźny światopogląd ukształtowany przez dziedzictwo, a nie indywidualizm.
Obserwacje autora ujawniają, w jaki sposób postawy te wpływają na zachowania społeczne i interakcje w Paryżu. Podczas gdy Amerykanie często projektują pewność siebie i poczucie prawicy, Paryżanie mają tendencję do ucieleśnienia bardziej dopracowanego poczucia dumy zakorzenionej w ich tożsamości i wartościach ich miasta. Ta rozbieżność służy jako fascynujący komentarz na temat tego, jak narodowość może kształtować postrzeganie siebie i normy społeczne, oferując wgląd w obie kultury.