Ludzie nie mają nic do powiedzenia, ale boją się nic nie mówić, więc to, co mówią, wychodzi płasko, wapiły i bez znaczenia. Cień śmierci jest na każdej twarzy.
(People have nothing to say, but they are afraid of saying nothing, so what they do say comes out flat and vapid and meaningless. The shadow of death is on every face.)
W tej refleksji Burroughs oddaje walkę osób, które czują się zmuszone mówić, mimo że mają niewiele substancji do zaoferowania. Podkreśla społeczny strach przed ciszą, prowadząc ludzi do wyrażania myśli, które nie mają głębi i znaczenia. Ta tendencja powoduje rozmowy, które wydają się nieuzasadnione i puste, odzwierciedlając poczucie egzystencjalnego strachu.
Wyrażenie to sugeruje również wszechobecną świadomość śmiertelności wśród ludzi, co sugeruje, że strach przed śmiercią informuje o ich interakcjach. Zamiast angażować się w znaczący dialog, wielu ucieka się do powierzchownych wymian, które nie przekazują swoich prawdziwych uczuć ani myśli, wykazując ciężar egzystencjalnych obaw w codziennej komunikacji.