Nauka osiągnęła tyle mocy, że jej praktyczne granice zaczynają być widoczne. W dużej mierze dzięki nauce miliardy z nas żyją w jednym małym świecie, gęsto pakowane i interkomunikacyjne. Ale nauka nie może nam pomóc zdecydować, co zrobić z tym światem lub jak żyć. Nauka może zrobić reaktor jądrowy, ale nie może nam powiedzieć, aby go nie budować. Nauka może tworzyć pestycyd, ale nie może nam powiedzieć, abyśmy jej nie używać.
(Science has attained so much power that its practical limits begin to be apparent. Largely through science, billions of us live in one small world, densely packed and intercommunicating. But science cannot help us decide what to do with that world, or how to live. Science can make a nuclear reactor, but it cannot tell us not to build it. Science can make pesticide, but cannot tell us not to use it.)
W „Jurassic Park” Michaela Crichtona autor zastanawia się nad ogromną siłą nauki i towarzyszącymi mu ograniczeniami. Podczas gdy postęp naukowy pozwolił ludzkości na rozwój w połączonej globalnej społeczności, nie dyktują wyborów moralnych ani etycznych. Nauka zapewnia narzędzia i możliwości, które mogą znacząco wpłynąć na świat, takie jak reaktory jądrowe i pestycydy, ale brakuje jej wskazówek w celu ustalenia, w jaki sposób powinniśmy odpowiedzialnie korzystać z tych narzędzi.
Ta krytyczna perspektywa nauki sugeruje, że odpowiedzialność za podejmowanie decyzji leży raczej na ludzkości niż same metody naukowe. W miarę wprowadzania innowacji i przekraczania granic tego, co może stworzyć nauka, konieczność etycznych rozważań w naszych wyborach staje się coraz ważniejsza. Crichton podkreśla, że z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność, wzywając czytelników do refleksji nad implikacjami ich postępów naukowych.