Pewnego dnia przyłapała ojca na śniadaniu, pomiędzy ministrami z problemami taktycznymi i radnymi ze strategicznymi. Jego twarz się rozjaśniła, kiedy ją zobaczył, a ona zawstydzona zanotowała w pamięci, aby częściej go szukać; nie był to mężczyzna, który kiedykolwiek brał udział w dziecięcych zabawach, ale mogła już wcześniej zauważyć, jak tęsknie na nią patrzył. Ale być może po raz pierwszy rozpoznała tę tęsknotę taką, jaka była, niezręczną, związaną z miłością ojca do córki, z którą nie wie, jak rozmawiać, a nie wstydem z powodu tego, kim była Aerin, kim mogła lub czego nie mogła zrobić.
(She caught her father one day at breakfast, between ministers with tactical problems and councillors with strategic ones. His face lit up when he saw her, and she made an embarrassed mental note to seek him out more often; he was not a man who had ever been able to enter into a child's games, but she might have noticed before this how wistfully he looked at her. But for perhaps the first time she was recognizing that wistfulness for what it was, the awkwardness of a father's love for a daughter he doesn't know how to talk to, not shame for what Aerin was, or could or could not do.)
W tej scenie z „Bohatera i korony” bohaterka obserwuje ojca podczas śniadania, gdy ten rozmawia z ministrami o ważnych sprawach. Jego zachowanie zmienia się, gdy ją widzi, a ona czuje falę uczuć, ale jest też świadoma ich odległego związku. Postanawia częściej nawiązywać z nim kontakt, zdając sobie sprawę, że nosi w sobie poczucie tęsknoty za ich więzią, które wcześniej przeoczała.
Kiedy zastanawia się nad jego wyrazem twarzy, zaczyna rozumieć złożoność jego uczuć – niezręczną, ale prawdziwą miłość do niej jako do córki. Ten moment stanowi znaczący punkt zwrotny, podkreślając walkę o więź między ojcem a dzieckiem, w której miłość istnieje nawet w obliczu niepewności, jak się komunikować. Pogłębia jej świadomość ich związku i wysiłków ojca, aby wypełnić lukę między nimi.
