Zamknęła oczy, po cichu kontynuując prośby, które otrzymała słowa, które mogłyby uspokoić, słowa, które rozpoczęłyby uzdrowienie pogrążonych w żałobie rodzicach. Widziała, kiedy weszła do kuchni, przepaść smutku, która już podzieliła mężczyznę i żonę, każdy głęboko we własnym nieszczęsnym cierpieniu, nie wiedząc, co powiedzieć drugiemu. Wiedziała, że zacząć rozmawiać o tym, co się stało, było kluczem do uznania ich straty, a taka akceptacja z kolei byłoby sposobem na przetrwanie dni i miesięcy.
(She closed her eyes, silently continuing the pleas that she be given words that might soothe, words that would begin the healing of bereaved parents. She had seen, when she entered the kitchen, the chasm of sorrow that divided man and wife already, each deep in their own wretched suffering, neither knowing what to say to the other. She knew that to begin to talk about what had happened was a key to acknowledging their loss, and that such acceptance would in turn be a means to enduring the days and months ahead.)
W tym fragmencie „Messenger of Truth” Jacqueline Winspear kobieta zastanawia się nad głębokim żalu doświadczanym przez pogrążonych w żałobie rodzice. Obserwuje ich emocjonalny odległość w kuchni, każdy zmaga się ze swoim smutkiem w izolacji, niepewny, jak się ze sobą komunikować. Jej pragnienie kojących słów podkreśla jej zrozumienie siły języka w procesie leczenia.
Akt omawiania ich tragedii jest przedstawiany jako kluczowy krok w kierunku uznania ich bólu i ostatecznie znalezienia sposobu radzenia sobie z ich stratą. Uznając ich wspólny smutek, para może rozpocząć długą podróż uzdrawiania, wskazując, że akceptacja żalu może utorować drogę do odporności emocjonalnej w następnych dniach i miesiącach.