Bohater zastanawia się nad ideą, że ani przodkowie, ani ci, którzy są spóźnione, nie chcieliby ukarać życia za swoje błędy. Zamiast tego uważa, że ​​miłość byłaby siłą przewodnią, delikatnie schodzącą jak deszcz z niebios, pielęgnując i odkupiając nawet najbardziej krnąbrne dusze. Ta perspektywa sprzyja poczuciu nadziei i współczucia, podkreślając przebaczenie nad zemstą.

Ten sentyment podkreśla transformacyjną moc miłości, sugerując, że może prowadzić do głębokich zmian charakteru i zachowania. Optymizm postaci maluje obraz życzliwego wszechświata, w którym dominuje zrozumienie i akceptacja, niezależnie od przeszłych wykroczeń.