Nie sądziła, że ci, którzy spóźnili się lub sami przodkowie, życzą nam karania, bez względu na nasze przestępstwa. Było o wiele bardziej prawdopodobne, że będzie miłość, spadająca jak deszcz z góry, zmieniając serca niegodziwych; przekształcanie ich
(She did not think that those who were late, or the ancestors themselves, would wish punishment upon us, no matter what our transgressions. It was far more likely that there would be love, falling like rain from above, changing the hearts of the wicked; transforming them)
Bohater zastanawia się nad ideą, że ani przodkowie, ani ci, którzy są spóźnione, nie chcieliby ukarać życia za swoje błędy. Zamiast tego uważa, że miłość byłaby siłą przewodnią, delikatnie schodzącą jak deszcz z niebios, pielęgnując i odkupiając nawet najbardziej krnąbrne dusze. Ta perspektywa sprzyja poczuciu nadziei i współczucia, podkreślając przebaczenie nad zemstą.
Ten sentyment podkreśla transformacyjną moc miłości, sugerując, że może prowadzić do głębokich zmian charakteru i zachowania. Optymizm postaci maluje obraz życzliwego wszechświata, w którym dominuje zrozumienie i akceptacja, niezależnie od przeszłych wykroczeń.