Wiedziała, że dla wielu osób była to ich największa ambicja: mieć partnera i dziecko, żyć życiem domowym, ale nigdy nie myślała, że to wystarczy. Ale to było.
(She knew that for many people this was their greatest ambition: to have a partner and a child, to live the domestic life, but she had never thought it would be enough for her. Yet it was.)
Bohater zastanawia się nad oczekiwaniami społecznymi, w których posiadanie partnera i dziecka jest często postrzegane jako ostateczny cel w życiu. Chociaż początkowo walczy z tym pojęciem, zaczyna rozpoznawać jego znaczenie w życiu innych wokół niej. Ta realizacja prowadzi ją do kontemplowania jej własnych pragnień i definicji spełnienia.
Pomimo jej wcześniejszych przekonań, że takie życie domowe jej nie zaspokoi, uważa nieoczekiwane zadowolenie w tych tradycyjnych ambicjach. Ta zmiana perspektywy podkreśla podróż do odkrywania siebie, w której osobiste aspiracje są zgodne z prostymi radością towarzystwa i macierzyństwa, ujawniając głębsze poczucie szczęścia, niż się spodziewała.