Nie powinna brać żadnej z tych osób za wartość nominalną. Była naiwna. Ale ten wniosek, zdała sobie sprawę, jednoznacznie wskazała w kierunku cynizmu. I nie byłaby cyniczką. Lepiej być naiwnym, znacznie lepszym.
(She should not have taken any of these people at face value. She had been naive. But this conclusion, she realized, pointed unambiguously in the direction of cynicism. And she would not be a cynic. It was better to be naive, much better.)
W „The Lost Art of wdzięczności” Alexandra McCalla Smitha, bohater zastanawia się nad swoimi interakcjami z innymi i uznaje jej tendencję do zbyt łatwego zaufania. Rozpoznaje tę naiwność, ale zmaga się z uświadomieniem sobie, że przyjęcie cynicznej perspektywy może prowadzić do bardziej strzeżonego życia. Pomimo zrozumienia ryzyka jej ufnej natury, postanawia zachować swoją niewinność, a nie ulegać cynizmowi. Ostatecznie uważa, że zachowanie poczucia optymizmu jest lepsze niż zmęczenie. Przyjmowanie naiwności pozwala na bardziej otwarte istnienie, sugerując, że chociaż bycie ostrożnym może zapewnić ochronę, może nie być warto poświęcić radość z prawdziwych powiązań.
W „The Lost Art of wdzięczności” Alexandra McCalla Smitha, bohater zastanawia się nad swoimi interakcjami z innymi i uznaje jej tendencję do zbyt łatwego zaufania. Rozpoznaje tę naiwność, ale zmaga się z uświadomieniem sobie, że przyjęcie cynicznej perspektywy może prowadzić do bardziej strzeżonego życia. Pomimo zrozumienia ryzyka jej ufnej natury, postanawia zachować swoją niewinność, a nie ulegać cynizmowi.
Ostatecznie uważa, że zachowanie poczucia optymizmu jest lepsze niż zmęczenie. Przyjmowanie naiwności pozwala na bardziej otwarte istnienie, sugerując, że chociaż bycie ostrożnym może zapewnić ochronę, może nie być warto poświęcić radość z prawdziwych powiązań.