Niektórzy ludzie nie mogą nosić takich wiadomości. Myślą, że muszą żyć wiecznie, płaczą i płaczą, gdy zdają sobie sprawę, że nadchodzi ich czas. Nie czuję tego i nie płakałem w tej wiadomości, którą dał mi lekarz. Jedyne, co mnie zasmuca, to to, że opuszczam Afrykę, kiedy umrę.
(Some people cannot bear news like that. They think they must live forever, and they cry and wail when they realise that their time is coming. I do not feel that, and I did not weep at that news which the doctor gave me. The only thing that makes me sad is that I shall be leaving Africa when I die.)
W „Agencji detektywistycznej nr 1” bohater zastanawia się nad reakcjami emocjonalnymi, które ludzie mają śmiertelność. Podczas gdy wielu doświadcza rozpaczy i strachu na myśl o śmierci, często wierząc w ich niekończące się istnienie, narrator nie podziela tego sentymentu. Zamiast płakać nad wiadomościami lekarza, narrator wykazuje akceptację ich losu.
To, co naprawdę ich zasmuca, to myśl o pozostawieniu piękna Afryki. Ujawnia to głębokie połączenie z ziemią i poczucie straty nie tylko dla samego życia, ale dla miejsca, które pokochali. Kontemplacja śmierci nie jest mniejsza o strach przed końcem i bardziej o nostalgii za doświadczenia związane z ukochanym domem.