Kamienne domy, ściany tarasowe, ściany miasta, ulice. Posadź każdą różę, a ty uderzasz w cztery lub pięć dużych. Wszystkie etruskie sarkofagi z podobieństwami umarłych wyryły na szczycie w realistycznych, żywych pozach musiały wynikać z najbardziej naturalnej przeniesienia w śmierć, jaką mogli sobie wyobrazić. Po czasach radzenia sobie z kamieniem, dlaczego, po śmierci, skręcić w niego?
(Stone houses, terrace walls, city walls, streets. Plant any rose and you hit four or five big ones. All the Etruscan sarcophagi with likenesses of the dead carved on top in realistic, living poses must have come out of the most natural transference into death they could imagine. After lifetimes of dealing with stone, why not, in death, turn into it?)
W „Under the Tuscan Sun” Frances Mayes maluje żywy obraz związku między środowiskiem naturalnym i zbudowanym w Toskanii. Opisuje krajobraz, w którym kamienne konstrukcje, takie jak domy i ściany miasta, płynnie integrują się z Ziemią. Obrazy roślin róży kwitnące wokół tych silnych, trwałego kamieni odzwierciedla głębokie połączenie między życiem a konkretnymi formami historii.
Autor dalej bada temat transformacji w śmierci poprzez kunszt sarkofagi Etrusków, które zawierają realistyczne przedstawienia zmarłego. Ten szczegół podkreśla, w jaki sposób Etruskowie mogli wyobrazić sobie naturalny postęp od żywych istot do kamienia po śmierci, sugerując poczucie trwałości i ciągłości w ich kulturze. Mayes podkreśla, w jaki sposób świat materialny może wywołać głębokie refleksje na temat życia i śmiertelności.