że ludzie nie mówią w teoriach, że teorie, które stosują, elastycznie i konieczności, od chwili na chwilę w rozmowie, że pojęcie ograniczenia rozmowy do sztywnej zasady stałości teoretycznej jest absurdalnym zaprzeczeniem rozmowy .
(that people don't speak in theories, that the theories they employ change, flexibly, and of necessity, from moment to moment in conversation, that the notion of limiting conversation to a rigid rule of theoretical constancy is an absurd denial of what conversation is.)
W „Paris to the Moon” Adam Gopnik podkreśla płynną naturę rozmowy, argumentując, że ludzie nie przestrzegają ram teoretycznych, gdy się komunikują. Zamiast tego wykorzystane przez nich teorie są przystosowalne i dynamicznie zmieniają się w rozmowach, odzwierciedlając ciągle zmieniającą się naturę interakcji człowieka.
Gopnik krytykuje ideę ograniczenia rozmowy do sztywnej stałości teoretycznej, co sugeruje, że takie ograniczenie wprowadza w błąd Esencja komunikacji. Rozmowy są z natury spontaniczne i responsywne, ilustrując, w jaki sposób elastyczność w myśleniu jest kluczowa dla znaczącego dialogu.