W „Paris to the Moon” Adam Gopnik podkreśla płynną naturę rozmowy, argumentując, że ludzie nie przestrzegają ram teoretycznych, gdy się komunikują. Zamiast tego wykorzystane przez nich teorie są przystosowalne i dynamicznie zmieniają się w rozmowach, odzwierciedlając ciągle zmieniającą się naturę interakcji człowieka.

Gopnik krytykuje ideę ograniczenia rozmowy do sztywnej stałości teoretycznej, co sugeruje, że takie ograniczenie wprowadza w błąd Esencja komunikacji. Rozmowy są z natury spontaniczne i responsywne, ilustrując, w jaki sposób elastyczność w myśleniu jest kluczowa dla znaczącego dialogu.