W cytacie A. W. Tozera krytykuje osoby, które wyznają wiarę, ale nie w pełni się z nią angażują w obliczu wyzwań. Osoby te mogą werbalnie mieć silne przekonania, ale szukają alternatywnych środków bezpieczeństwa, unikając prawdziwego polegania na swojej wiary. Ten brak prawdziwego zaufania podkreśla rozłączenie między ich wyznawaniami a ich działaniami, gdy okoliczności stają się trudne.

Tozer jest zgodne z pragnieniem społeczności wierzących, którzy są gotowi pełne zaufanie do Boga, zarówno w życiu codziennym, jak i w krytycznych momentach. Podkreśla znaczenie posiadania niezłomnej wiary, która pozostaje niezachwiana, szczególnie w czasach procesu, zamiast polegać na opcjach awarii. To zaangażowanie w wiarę ma kluczowe znaczenie dla autentycznego życia chrześcijańskiego.