Przynajmniej możesz zrobić w swoim życiu, to dowiedzieć się, na co masz nadzieję. A najbardziej możesz żyć w tej nadziei. Nie podziwiaj go z daleka, ale żyj w nim, pod dachem. To, czego chcę, jest tak proste, że prawie nie mogę tego powiedzieć: życzliwość podstawowa. Wystarczy jeść, wystarczająco, żeby się obejść. Możliwość, że dzieci mogą pewnego dnia dorastać, aby nie być niszczycielami, ani zniszczonymi. O to chodzi. W tej chwili żyję w tej nadziei, biegnąc po korytarzu i dotykając ścian po obu stronach.
(The very least you can do in your life is to figure out what you hope for. And the most you can do is live inside that hope. Not admire it from a distance but live right in it, under its roof. What I want is so simple I almost can't say it: elementary kindness. Enough to eat, enough to go around. The possibility that kids might one day grow up to be neither the destroyers nor the destroyed. That's about it. Right now I'm living in that hope, running down its hallway and touching the walls on both sides.)
Cytat z „Zwierząt Dream” Barbary Kingsolver podkreśla znaczenie nadziei w naszym życiu. Sugeruje to, że zwykłe określenie naszych nadziei jest minimum, które możemy zrobić, a naprawdę obejmowanie i żyć w tej nadziei jest ostatecznym celem. Życie „pod jego dachem” oznacza, że w naszych aspiracjach w pełni zanurzyło się w naszych aspiracjach, nie tylko biernie pragnąc lepszej przyszłości. Ten pomysł wzywa nas do uznania nadziei jako aktywnej, a nie pasywnej części naszego istnienia.