Było niewielu innych pasażerów: mężczyzna w płaszczu, jego głowa zatonąła na jego klatce piersiowej; para z ramionami wokół siebie, nieprzepuszczalna dla ich otoczenia; I nastoletni chłopiec z czarnym szalikiem, rurkowanym wokół szyi w stylu Zorro. Isabel uśmiechnęła się do siebie: pomyślała mikrokosmos naszego stanu. Samotność i rozpacz; Miłość i jej samoopprecja; i szesnaście, które było państwem własnym.
(There were few other passengers: a man in an overcoat, his head sunk against his chest; a couple with arms around each other, impervious to their surroundings; and a teenage boy with a black scarf wound round his neck, Zorro-style. Isabel smiled to herself: a microcosm of our condition, she thought. Loneliness and despair; love and its self-absorption; and sixteen, which was a state all its own.)
W cichej scenie wypełnionej skromnymi podróżnikami Isabel zaobserwowała zróżnicowaną grupę osób w tej samej podróży. Pasażerowie byli ponury mężczyzna w płaszczu, kochająca para głęboko pochłonięta własnym światem, oraz nastolatek emanujący powietrze młodzieńczej brawury. To zestawienie postaci podkreśliło kontrastujące emocje obecne w życiu, od izolacji do uczuć.
Isabel zastanowił się nad złożonością swoich doświadczeń, postrzegając je jako niewielką reprezentację szerszej ludzkiej kondycji. Rozpoznała, w jaki sposób samotność i rozpaczy mogą współistnieć z miłością i samo-niepowodzeniem, a także z wyjątkowymi turbulencjami okresu dojrzewania. Jej myśli uchwyciły esencję tych splecionych emocji, które kształtują życie ludzi.