W „Wojnie pana Wilsona” Johna Dosa Pasosa narrator zastanawia się nad niepokojącym paradoksem podczas przemówienia spotkanego z aplauzem. Zauważa, że ​​przesłanie, które przekazał, dotyczyło utraty życia młodych mężczyzn, co podkreśla ponurą rzeczywistość wojny. Oklaski wydają się nie na miejscu, gdy jest związane z tak ponurym tematem, co sugeruje niepokojące rozłączenie między postrzeganiem publicznego a trudnymi konsekwencjami wojny.

Ta obserwacja rodzi pytania o tendencję społeczeństwa do świętowania retoryki, jednocześnie ignorując podstawowe tragedie, które reprezentuje. Podkreśla krytyczny komentarz na temat tego, jak ludzie mogą kibicować przesłaniu, które ostatecznie wzywa do poświęcenia i cierpienia, ujawniając złożony związek między wojną, patriotyzmem i sentymentem publicznym. Dos Passos zaprasza czytelników do rozważenia implikacji takich oklasków w kontekście kosztów ludzkich i związanych z nim obowiązków moralnych.