To była lojalność, która była rzadka w erze pobłażania siebie. Była to staromodna cnota tego typu, którą jej filozoficzni koledzy wychwalali, ale nigdy nie mogli się dopasować.
(This was loyalty of a sort which was rare in an age of self-indulgence. It was an old-fashioned virtue of the type which her philosophical colleagues extolled but could never themselves match.)
Tekst omawia formę lojalności, która wyróżnia się w czasie charakteryzującym się samooceną. Odzwierciedla godną podziwu jakość, która wydaje się coraz rzadsza, szczególnie we współczesnym społeczeństwie, w którym natychmiastowa satysfakcja często ma pierwszeństwo przed głębszymi wartościami. Ta lojalność jest nie tylko koncepcją omawianą przez filozofów; Jest to cnota, że często nie ucieleśniają w swoim życiu.
Zasadniczo fragment podkreśla kontrast między zasadami teoretycznymi a ich praktycznym zastosowaniem. Podczas gdy dyskusje filozoficzne mogą wychowywać cnoty, takie jak lojalność, prawdziwe wyzwanie polega na autentycznym utrzymaniu tych cnót. Stwarza to rozłączenie ideałów myśli filozoficznej a rzeczywistością ludzkiego zachowania, podkreślając znaczenie ćwiczenia tego, co głosi.