Pokrętne i przewrotne są sposoby ludzkiego umysłu” – zaintonowała Jane. „Pinokio był takim głupcem, że próbował zostać prawdziwym chłopcem. Dużo lepiej mu było z drewnianą głową.
(Twisted and perverse are the ways of the human mind," Jane intoned. "Pinocchio was such a dolt to try to become a real boy. He was much better off with a wooden head.)
W „Speaker for the Dead” Jane zastanawia się nad złożonością ludzkiej natury, sugerując, że umysł może być zwodniczy i zawiły. Twierdzi, że dążenie do czegoś tak głębokiego, jak stawanie się człowiekiem, może być błędne, podając jako przykład postać Pinokia. Zamiast szukać transformacji, Jane wierzy, że warto zaakceptować swój pierwotny stan, co sugeruje, że autentyczność ma swoją wartość.
Jej komentarz do Pinokia sygnalizuje szerszy wątek narracji, badający napięcie między tożsamością a transformacją. Jane uważa próbę zmiany siebie, zwłaszcza w dążeniu do człowieczeństwa, za potencjalnie głupią, co sugeruje, że mądrze może być przyjęcie własnych wrodzonych cech, zamiast dostosowywać się do zewnętrznych oczekiwań.
