Dwie rzeczy uderzają w każdą irlandzką osobę, kiedy przyjeżdża do Ameryki, irlandzcy przyjaciele mówią mi: ogrom kraju i pozornie niekończące się pragnienie jego ludzi do rozmowy o swoich osobistych problemach. Dwie rzeczy uderzają Amerykaninem, gdy przybywa do Irlandii: jak małe jest i jak ciasne. Irlandzka osoba z osobistym problemem zabiera z nim do dziury, jak wiewiórka z orzechem przed zimą. Torczy sam, a czasem swoich bliskich. To, czego nie robi, jeśli doznał odwrócenia, jest wentylacją na temat świata zewnętrznego. Słynny irlandzki dar GAB jest okładką wszystkich rzeczy, których ci nie mówią.
(TWO THINGS STRIKE every Irish person when he comes to America, Irish friends tell me: the vastness of the country, and the seemingly endless desire of its people to talk about their personal problems. Two things strike an American when he comes to Ireland: how small it is, and how tight-lipped. An Irish person with a personal problem takes it into a hole with him, like a squirrel with a nut before winter. He tortures himself and sometimes his loved ones, too. What he doesn't do, if he has suffered some reversal, is vent about it to the outside world. The famous Irish gift of gab is a cover for all the things they aren't telling you.)
Irlandzcy imigranci w Ameryce często zauważają ogrom kraju i otwartość ludzi, którzy chętnie dzielą się swoimi osobistymi problemami. Natomiast Amerykanie odwiedzający Irlandię są uderzeni w niewielki rozmiar kraju i zastrzeżona natura jego mieszkańców. Ta różnica kulturowa podkreśla, w jaki sposób Irlandczycy mają tendencję do internalizacji swoich zmagań, ukrywając swoje problemy, takie jak wiewiórki, schowujące orzechy na zimę.
Zamiast otwarcie dyskutować o swoich wyzwaniach, typowa osoba irlandzka woli zachować swoje trudności prywatne, czasami powodując ból dla siebie i swoich bliskich. Choć znana ze swojej elokwencji, ta zdolność komunikowania się jest często maską na emocje i problemy, które pozostają niewypowiedziane.