Nie wiemy, że straciliśmy pół minuty z naszego życia, ale w jakiś sposób czujemy to, czujemy jego nieobecność. Myślimy coś, co brakuje. I tak tęsknimy za rzeczą, którą przegapiliśmy i nie możemy wymienić, a z tego chęci - cóż, wszystko inne wznosi się, dobre i złe. Jak myślisz, co prowadzi nas do okien? Światło w twoich oczach świeci z powodu tęsknoty w twojej duszy. A tęsknota w twoich duszach wznosi się, ponieważ szukasz utraconej pół minuty.
(We don't know that we've lost half a minute from our lives but we feel it somehow, we feel its absence. Something is missing, we think. And so we long for the thing we've missed and can't name, and out of that wanting - well, everything else rises, good and bad. What do you think leads us to the windows in the first place? The light in your eyes shines because of the longing in your soul. And the longing in your souls rises because you are looking for the lost half minute.)
W „Królu Adama Gopnika” autor zastanawia się nad koncepcją tęsknoty i straty. Sugeruje, że chociaż nie możemy bezpośrednio postrzegać momentów, które straciliśmy, istnieje głębokie poczucie nieobecności, które pozostaje w nas. Ta nieznana pustka zachęca nas do poszukiwania tego, czego brakuje w naszym życiu, zapalając pragnienie, które wpływa na nasze działania, zarówno pozytywne, jak i negatywne.
Gopnik zakłada, że to wewnętrzne tęsknotę często prowadzi nas do poszukiwania znaczenia i spełnienia, symbolizowanego przez akt wpatrujący się w okna. Światło, które widzimy i tęsknimy za spóźnioną, są powiązane, ponieważ oboje wskazują na nieodłączne pragnienie ponownego połączenia z tym, co naszym zdaniem straciliśmy. Zatem nasze doświadczenia emocjonalne i dążenia są głęboko zakorzenione w tym poszukiwaniu tego nieuchwytnego „utraconego pół minuty”.