To, co mnie zasmuciło, to nowa wiedza, że wszystko się zmieniło, i nic nie można było na to poradzić. W pewnym sensie była to także paryska emocja.
(What made me sad just then was the new knowledge that things changed, and there was nothing you could do about it. In a way, that was a Parisian emotion too.)
W „Paris to the Moon” Adam Gopnik zastanawia się nad smutkiem uświadomienia sobie, że zmiana jest nieuniknioną częścią życia, czymś poza naszą kontrolą. To objawienie rezonuje głęboko z doświadczeniami, które napotyka się w mieście takim jak Paryż, w którym istota rzeczy jest ciągle zmienna. Gopnik oddaje słodko -gorzki charakter tej wiedzy, wywołując poczucie nostalgii powiązanej z akceptacją.
Uczucie smutku wynika z zrozumienia, że czas zmienia wszystko, w tym cenione chwile i miejsca. Pisanie Gopnika ilustruje, w jaki sposób ta świadomość może wywołać wyjątkowo paryskie sentyment, charakteryzujący się zarówno uznaniem, jak i melancholią. Piękno miasta polega na jego zdolności do wywołania tak głębokich refleksji na temat zmian i upływu czasu.