W „Paris to the Moon” Adam Gopnik zastanawia się nad smutkiem uświadomienia sobie, że zmiana jest nieuniknioną częścią życia, czymś poza naszą kontrolą. To objawienie rezonuje głęboko z doświadczeniami, które napotyka się w mieście takim jak Paryż, w którym istota rzeczy jest ciągle zmienna. Gopnik oddaje słodko -gorzki charakter tej wiedzy, wywołując poczucie nostalgii powiązanej z akceptacją.

Uczucie smutku wynika z zrozumienia, że ​​czas zmienia wszystko, w tym cenione chwile i miejsca. Pisanie Gopnika ilustruje, w jaki sposób ta świadomość może wywołać wyjątkowo paryskie sentyment, charakteryzujący się zarówno uznaniem, jak i melancholią. Piękno miasta polega na jego zdolności do wywołania tak głębokich refleksji na temat zmian i upływu czasu.