Dlaczego mężczyzna płacze? Zastanawiał się. Nie jak kobieta; nie za to. Nie dla sentymentu. Mężczyzna płacze o utratę czegoś, coś żyjącego. Mężczyzna może płakać nad chorym zwierzęciem, o którym wie, że nie zrobi tego. Śmierć dziecka: mężczyzna może za to płakać. Ale nie dlatego, że rzeczy są smutne. Człowieku, pomyślał, płacze nie o przyszłość ani w przeszłości, ale dla teraźniejszości.
(Why does a man cry? he wondered. Not like a woman; not for that. Not for sentiment. A man cries over the loss of something, something alive. A man can cry over a sick animal that he knows won't make it. The death of a child: a man can cry for that. But not because things are sad.A man, he thought, cries not for the future or the past but for the present.)
W „Flow My Tears Philipa K. Dicka, policjant powiedział:” postać zastanawia się nad naturą łez mężczyzny, odróżniając je od kobiety. Rozważa, że płacz człowieka nie wynika z sentymentalizacji, ale raczej z głębokiego poczucia straty. Mężczyźni płaczą o namacalne straty, takie jak śmierć dziecka lub cierpienie zwierzęcia, podkreślając ich związek z obecną chwilą, a nie z przeszłością lub przyszłymi obawami.
Ta introspekcja ujawnia, że w przypadku mężczyzn łzy są często odpowiedzią na natychmiastowe, bolesne doświadczenia. Postać podkreśla, że płacz nie jest słabością, ale naturalnym wyrazem żalu dla tego, co żyje i sensowne. Ta perspektywa zachęca czytelników do zrozumienia głębszego emocjonalnego krajobrazu męskości, sugerując, że podatność może objawiać się w nieoczekiwany sposób, ściśle związane z rzeczywistością życia i straty.