Kiedyś mnie kochałeś. Kochałeś mnie tak, jakbym był powietrzem, który musiałeś oddychać, jakbyś potrzebował mojego dotyku, aby utrzymać cię przy życiu. Kochałeś mnie w taki sam sposób, jak cię kochałem. Obsesyjnie. Niesamowicie. Bezlitośnie. Nie mów mi, że nie wierzysz w miłość, kiedy przez sześć krótkich tygodni, wszystkie lata temu, nie można było bez tego żyć.
(You loved me once. You loved me like I was the air you needed to breathe, like you needed my touch to keep you alive. You loved me the very same way I loved you. Obsessively. Insanely. Relentlessly. Don't tell me you don't believe in love when for six short weeks, all those years ago, you couldn't possibly live without it.)
W historii „Późne wezwanie” Emmy Hart, bohater zastanawia się nad przeszłym związkiem pełnym intensywnych emocji i głębokiego związku. Wspominają o czasach, w których miłość była wszechogarniająca, porównując oddanie partnera z podstawową koniecznością, taką jak powietrze. Ten potężny sentyment ujawnia naturę ich więzi, charakteryzującą się obsesją i pasją, które zdefiniowały ich czas.
Bohater wyzwala obecne niedowierzanie partnera w miłości, przypominając im głębokie uczucia, które kiedyś dzielili. Podkreślają, że przez krótki, ale wpływowy okres miłość była niezaprzeczalnie obecna i niezbędna w ich życiu. To wspomnienie podkreśla kontrast między wcześniejszymi emocjami a obecnym sceptycyzmem, podkreślając trwałe znaczenie ich wspólnych doświadczeń.
