Można by pomyśleć, że ludzie, którzy doświadczyli niesprawiedliwości, nie obawialiby się tego, aby wyrządzić ją innym, a jednak robią to z przyczyną. Ofiary stają się ofiarami z mrożącą mrożącą życiem prawością. Taka jest natura fanatyzmu, aby przyciągnąć i wywołać skrajności zachowań. I dlatego fanatycy są tacy sami, niezależnie od konkretnej formy, jaką podejmuje ich fanatyzm.
(You would think that people who had experienced injustice would be loath to inflict it on others, and yet they do so with alacrity. The victims become victimizers with a chilling righteousness. This is the nature of fanaticism, to attract and provoke extremes of behavior. And this is why fanatics are all the same, whatever specific form their fanaticism takes.)
Cytat podkreśla paradoks, w którym osoby, które stanęły w obliczu niesprawiedliwości, często samotnie go utrwalają, pozornie bez wahania. Zjawisko to ilustruje głęboką ironię, ponieważ ci, którzy cierpią, mogą przekształcić się w ciemiężców, napędzane poczuciem prawości, które uzasadnia ich działania. Odzwierciedla cykl, w którym ofiary może wycenić pragnienie zemsty lub zemsty, co prowadzi do dalszej szkody.
Ponadto cytat sugeruje, że fanatyzm odgrywa kluczową rolę w tym zachowaniu, ponieważ może wywoływać ekstremalne działania i reakcje od jednostek. Niezależnie od konkretnej ideologii lub przekonania fanatycy mają wspólny wątek intensywności, który napędza zarówno ich działania, jak i niesprawiedliwości, które popełniają. To wzmacnia ideę, że cykl wiktymizacji i ucisku jest niepokojącym aspektem ludzkiego zachowania, przekraczającym indywidualne okoliczności.