Bir an için, Isabel'in gözleri pencereden dışarı bakan biriyle tanıştı, saçları bir topuzda yapılmış ince yüzlü bir kadın. Kadın bir gülümsemeye başladı, ama durdu, sanki bir şekilde şehir sakinleri olarak kendimize karşı koyduğumuz tecrit sözleşmelerini bir şekilde aştı. Otobüs devam etti ve Zisabel, yanında koşmak, kadına sallamak, aralarında beklenmedik bir duygu değişimini görmek için ani bir istek hissetti. Ama MOT yaptı, çünkü bu dürtülere asla etki etmedi ve diğer kadını şaşırtmış, hatta korkutmuş olabilir.
(For a moment, Isabel's eyes met those of someone looking out of the window, a thin-faced woman with her hair done up in a bun. The woman began a smile, but stopped, as if conscious of somehow transgressing the conventions of isolation with which as city-dwellers we immure ourselves. The bus moved on, and zisabel felt a sudden desire to run alongside it, to wave to the woman, to aknowledge the unexpected exchange of fellow feeling between them. But she did mot, necause she never acted on these impulses, and because it might have puzzled or even frightened the other woman.)
geçici bir anda Isabel, neredeyse ona gülümseyen bir otobüs penceresinde ince yüzlü bir kadınla bağlantı kurar. Bu kısa etkileşim, şehir hayatının, tecrit duygularının genellikle geçerli olduğu bireyler arasında yarattığı ortak engelleri vurgular. Isabel'in kadının gülümsemesini karşılık verme özlemi, kentsel yaşamın anonimliğinin ortasında insan bağlantısı için daha derin özlemini yansıtır.
Bununla birlikte, bu tür kendiliğindenliğin kadını karıştırabileceğini veya rahatsız edebileceğinin farkında olan dürtü üzerinde hareket etmekte tereddüt ediyor. Bu iç mücadele, birçok...