Yetişkinlerin basit olan hikayeleri sevmediğini ve belki de yanlış olduğunu söylemek çok kolaydı. Belki de yetişkinlerin gerçekten istediği, aradığı ve nadiren bulunduğu şey buydu: Sinizm ve Dispacy'e karşı iyi zafer kazandığı basit bir hikaye. İstediği buydu, ama kişinin gerçeği çok geniş bir şekilde duyurmadığının farkındaydı, kesinlikle sofistike çevrelerde değil. Bu tür çevreler karmaşıklık, işlev bozukluğu ve ironi istedi: sevinç, kutlama veya pathos için yer yoktu. Ama bunun için eğlence neredeydi?
(It was just too easy to say that adults did not like stories that were simple, and perhaps that was wrong. Perhaps that was what adults really wanted, searched for and rarely found: a simple story in which good triumphs against cynicism and dispair. That was what she wanted, but she was aware of the fact that one did not publicise the fact too widely, certainly not in sophisticated circles. Such circles wanted complexity, dysfunction and irony: there was no room for joy, celebration or pathos. But where was the FUN in that?)
Yetişkinlerin basit hikayeleri doğal olarak sevmediği fikri yanlış yönlendirilebilir. Gerçekte, birçok yetişkin iyiliğin sinizm ve umutsuzluğa göre hüküm sürdüğü anlatılar için özlem duyabilir. Bu arzu, özellikle karmaşıklık ve ironinin sevinç ve kutlamaya öncelik verdiği daha sofistike sosyal ortamlarda ifade edilmez.
Yazar, basit zaferleri ve duygusal derinliği kutlayan hikayeler için bir özlem ifade ediyor. Bununla birlikte, işlev bozukluğu ile dolu karmaşık masallara öncelik veren ortamlarda, iyi ve kötü bir hikayenin canlandırıcı sadeliği göz ardı edilebilir. Bu, daha neşeli anlatılara geri dönmek için birçoğu kadar özlem duyduğu gibi, hikaye anlatımındaki zevk ve eğlencenin nereye gittiği sorusunu gündeme getiriyor.